Po wojnie służył we Flocie Bałtyckiej na wyższych stanowiskach sztabowych, w szkolnictwie morskim, następnie przez 3 lata na okrętach, m.in. pancerniku „Cesarewicz”.

Po wybuchu I wojny światowej,  objął dowództwo starego pancernika „Rostisław” we Flocie Czarnomorskiej, na którym brał udział w ostrzeliwaniu pozycji tureckich i potyczkach z okrętami niemieckimi. W połowie 1915, po wejściu do czynnej służby pancernika „Impieratrica Marija”, Porębski dowodził nim do marca 1916 roku, kiedy został dowódcą brygady krążowników Floty Czarnomorskiej. Ponownie przeniesiony na Bałtyk został naczelnikiem Ufortyfikowanego Rejonu „Kotka” w Zatoce Fińskiej. Po rewolucji działał w polskich organizacjach wojskowych w Petersburgu, a w sierpniu 1918 został zwolniony ze służby w rosyjskiej Marynarce Wojennej.

Od listopada 1918 przebywał w Warszawie, gdzie założył Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”. Przejmował od Niemców urządzenia techniczne na Wiśle, następnie wyznaczony na stanowisko szefa Sekcji Marynarki (od połowy 1919 Departament dla Spraw Morskich) w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Uczestniczył w zaślubinach Polski z morzem 10 lutego 1920 w Pucku. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził odcinkiem „Zegrze-Dębe” oraz kierował żeglugą wojenną na Wiśle. Tworzył programy rozbudowy floty, cywilnego i wojskowego szkolnictwa morskiego. W 1922 został szefem Kierownictwa Marynarki Wojennej, utworzonego w miejsce Departamentu dla Spraw Morskich i awansowany do stopnia wiceadmirała .

W 1925 na skutek nieprawidłowości w zakupach uzbrojenia, tzw. „afery minowej”, odwołany został ze stanowiska szefa KMW. Oczyszczony z zarzutów w 1927 został przeniesiony w stan spoczynku.